Historie V.V. Gruno
Toen mij door de jubileumcommissie van Gruno gevraagd werd om een voorwoord/verhaaltje te schrijven in het jubileumboekje (Gruno 100 jaar), dacht ik waar kan ik de mooiste herinneringen naar bovenhalen. Ik kwam er al snel achter, er is maar één plek en dat is op ons Sportpark "West-End", al sinds 1950 de thuishaven van Gruno.
Gruno was de eerste bespeler van het Sportpark. Later kwamen hier ook de voetbalverenigingen, Forward, Groninger boys, OZW en Lycurgus bij, alsmede de korfbalclub "West-End" en later Club Brothers.
Na eerst nog even door de oude wijk Kostverloren heb gewandeld, (daar waar Gruno zijn oorsprong had) ging ik richting Sportpark "West-End". Het is een middag in november, het is herfst, de velden zijn nat en een harde storm raast over de velden. Ik loop in een dikke jas, wollen sjaal en dito muts over ons mooie sportpark "West-End", en ook nog even over het oude veld richting Friesestraatweg tegenover de nu verdwenen Aankoopcentrale. Al wandelende komen de vele herinneringen boven over mijn Gruno de eeuwige 2e ,3e en
4e klasser. Wat een stuk van mijn leven ligt hier, wat een plezier gehad en vrienden gemaakt voor het leven.
Ik denk aan de bewoners van de wijk Kostverloren die in de moeilijke jaren '20 Gruno hebben opgericht. En natuurlijk aan de imposante persoonlijkheid Martinus Postma die liefst 45 jaar (1920/1965) de vereniging leidde als voorzitter en Gruno heeft gebracht tot wat het nu is, een gezonde niet weg te denken voetbalvereniging. Martinus Postma werd ook wel de burgemeester van Kostverloren genoemd, was tevens oprichter van de speeltuinvereniging "West-End" en andere sociale verenigingen in de wijk, alsmede bestuurder bij de Groningse Voebalbond. Tijdens de receptie van het 45 jarig bestaan van Gruno wat tevens het afscheid was van de ongekroonde koning van Kostverloren werd hij door de KNVB onderscheiden voor zijn 45 jarig voorzitterschap
Het 1e elftal van Gruno in het seizoen 1920/21.
Een bondsbestuurder zei het treffend, Postma deed veel meer. Hij was de ziel van het vroegere grauwe Kostverloren. Jij tilde het uit het moeras. Zes dagen werken en geen ontspanning, alleen kaarten en dobbelen. Zo was het daar. Maar jij stak daar boven uit. Door eigen innerlijke beschaving, door een sociale bewogenheid, omdat je kon spreken en organiseren
De oprichters van V.V. Gruno.
Staand v.l.n.r. Smallenbroek en Kuipers.
Zittend v.l.n.r. Van Velzen en De Jonge.
Je kon bij tijden verrekt lastig zijn, maar altijd ten goede. Je hebt alles voor Gruno en de buurt gedaan.
Ook denk ik aan Jannes Kuipers, de Gruno speler die het Oranje Shirt droeg in wedstrijden van het Noord Nederlands elftal, in een elftal samen met o.a. ABE LENSTRA in de jaren '30 tegen onder andere Noord-Duitsland. Jannes Kuipers werd later trainer van Gruno en bezorgde ze vele kampioenschappen en de promotie van de Groninger Voetbalbond (GVB) naar de landelijke bond (KNVB).
Natuurlijk gaan mijn gedachten ook terug naar mijn eigen wedstrijden in de jeugd, en natuurlijk ook als supporter bij de wedstrijden van ons eerste elftal, met spelers waar je als jonge jeugdspelers tegen op keek. En verder aan de jaarlijkse jeugdreisjes naar o.a. Epe, Ommen en Andernach.
Dwalend over "West-End" zie ik in gedachten nog het oude kaartverkoophuisje bij de oude ingang staan, de ingang was toen nog gelegen aan de Friesestraatweg. Het was een beschermd monument dat later in vlammen opging. Je moest hier bij wedstrijden zelfs een fietskaartje kopen voor de stalling.De heer Puister was jarenlang de controleur en verkocht tevens de entree kaartjes bij de thuiswedstrijden van het eerste elftal van Gruno namens de Gemeente Groningen, later werd het door Gruno zelf gedaan, en wel door Graddus van Donderen.
Verder denk ik aan de oude (nu verdwenen) kleedkamers (net treincoupés) met in het midden, het oude loketje waar mevrouw Spijker, prikkellimonade en pennywafels verkocht. Theo Huizinga, de latere elftalleider van FC Groningen was de grootste afnemer van de pennywafels. Later kregen wij een houten kantine met kleedkamers en een bestuurskamer. Het gebouwtje kwam uit Venlo en werd daar gebruikt als kerkgebouw. Met vele leden werd het gebouwtje in elkaar gezet. Ontelbare uren werd er aan gewerkt.
Op zaterdag 26 oktober 1968 om 17.00 uur was het zover, en werd de opening verricht door Wethouder Hindriks.
Eén van de eerste besturen van V.V. Gruno met
De heer Postma als voorzitter.
De opening viel samen met het 20 jarig bestuurslidmaatschap van secretaris Wijsbeek. Er was altijd veel plezier in het clubhuis met toen als kantine beheerders, o.a. de fam Bode, de Wal en Anton en Tea. Klaverjas avonden werden georganiseerd door Henk Pot, geassisteerd door zoon Jelis. Ook voor de jeugd werd er veel gedaan door de altijd actieve jeugdcommissie, o.a. Sinterklaas, films, spelregels etc;.Een tiental jaren later kregen we een nieuw demontabel clubhuis, daar het oude niet meer voldeed, later is het verkocht aan de v.v. Eenrum, waar het nog steeds dienst doet.Het demontabele clubhuis moest namelijk noodgedwongen weg om dat er een snelweg zou worden aangelegd op deze plek. Gruno kreeg nu een nieuwe kantine met kleedkamers op een honderd meter afstand van de oude plek.De snelweg waar Gruno voor moest wijken is er echter nooit gekomen.
Zelf kom ik uit een echte Gruno familie, mijn vader was jaren jeugdleider en elftalleider van het eerste elftal. Vergaderingen van de jeugdcommissie werden vaak bij ons thuis gehouden aan het Nieuwe Kerkhof. Mijn moeder waste de reserveshirts van de jeugd, mijn broer Gerrie en ook ik voetbalden natuurlijk ook bij Gruno. Mijn broer speelde na de jeugd te hebben doorlopen, later in het eerste elftal en is ook nog jeugd en hoofdtrainer geweest, en tevens jarenlang jeugdleider en clubblad redacteur. Zelf heb de hele jeugd doorlopen, en heb nog even bij de senioren gespeeld. Ik heb dit niet lang kunnen volhouden daar ik scheidsrechter ben geworden in 1967. Als scheidsrechter heb ik een mooie tijd gehad, ik heb door het hele land gefloten, een beker finale gehad en een wedstrijd om het landskampioenschap bij de amateurs, en zelfs nog enkele wedstrijden gefloten en gevlagd in het betaalde voetbal. Als mijn wedstrijden waren afgelopen, informeerde ik snel hoe het resultaat van Gruno 1 was geworden. Had Gruno gewonnen, dan ging ik met een lekker gevoel huiswaarts.
Eens Gruno man......altijd Gruno man. Nu in het seizoen 2019-2020 is het nog steeds het eerste waar ik op zondagmiddag naar informeer, de uitslag van Gruno 1.Tot de jaren '80 voetbalde Gruno 1, net als de meeste andere stad Groninger voetbalverenigingen 's morgens om 10.45 uur, later werd dat 14.00 uur.Vooraf ging ik samen met Jelis Pot en Jannes Mulder en niet te vergeten Graddus Van Donderen de afrastering plaatsen om het speelveld (stangen en touw). Daarna gingen we de wedstrijdballen op spanning brengen. Graddus ging bij de wedstrijden van het eerste de entreekaartjes en programma's verkopen.Het waren allen mensen van geen gezeur, maar kop der veur.In de week voorafgaand aan de thuiswedstrijd van het eerste elftal had ik de raamaffiches al rond gebracht, en tevens de cluborganen bij de leden in mijn woonomgeving.
Ook heb ik jaren met de voetbalpoule gelopen, deze moesten op vrijdagavond ingeleverd worden bij de
Fam Alt aan de Adriaan van Ostadestraat. De code van de voetbalpoules ben ik nooit vergeten, het was 56-118.
De heer Postma krijgt de onderscheiding opgespeld door
de heer De Boer, afgevaardige van KNVB.
Mijn gedachten gaan naar de altijd aanwezige Voorzitter Postma en Henk Dijkman, aan Appie de Waal (coach melkploeg), en aan leiders als: Robberts, Alt, Matty, Frans, Henk, Gerlof, Jan, Nanno, Theo, Bobby, Roel, Graddus, Bennie, Jannes en Evert. En natuurlijk ook aan onze Consul Henk Pot die het stokje enige jaren later over gaf aan zijn zoon Jelis. Later in de jaren '80 waren het o.a. de leiders: Herman, Jan, Krijn, Pieter, Sietse, Corry, Norbert, Alex, Hans, Henk, Hessie, Eldert, Hans, Gerrie, Sabe, Hemmo en natuurlijk vele anderen. En natuurlijk aan bestuurders/commissieleden als: Simon, Koos, Dick, Corry, Jannes, Jan, Luuk, Jannes, Frans, Henk, Bennie, Geert en vele anderen.
En nu in 2020, honderd jaar na de oprichting is er weer een nieuwe
generatie Gruno mensen opgestaan die de vereniging leiden.
Gouden mensen allemaal.
Ik kijk nog even over de velden van Gruno en voel mij bevangen door
emotie. Gruno, wat een fantastische club dringt nu echt tot me door, en
kijk nog even over het Sportpark en het mooie clubhuis van Gruno en
realiseer me dat wij gelukkig weer 2e klasser zijn.
Het wordt al donker, ik neem aanstalte om maar weer naar huis te gaan. Nog even denk ik: Was vroeger alles beter dan nu zoals men vaak zegt? IK ZEG NEE, PURE ONZIN, het was gewoon een andere tijd. Spelers hebben er nog net zoveel plezier in als vroeger en Gruno had gelukkig altijd bestuurders en leiders die alles in goede banen wisten te leiden.
Gruno 100 jaar, een eeuw lang duizenden mensen een heerlijk sportief, sociaal thuis gegeven. KLEUR en RELIGIE is nooit een punt geweest, iedereen is welkom.
Gruno een club voor het leven.